Exclusief voor Focus Conferences! Journalist interviewt voor het eerst het brein van een manager!
De journalist weigert wel de identiteit van de eigenaar onthullen. Maar we weten wel dat de eigenaar van dit brein mannelijk is, ongeveer 45 en een zeer succesvol manager
Wie neemt er de facto de beslissingen. U of de eigenaar?
Ik uiteraard. De eigenaar laat ik in de waan dat hij alles onder controle heeft, maar in realiteit vertrekt zowat elke beslissing bij een signaal uit mijn amygdala, vooral als het echt belangrijk is. Mijn eigenaar geeft wel wat uitleg bij de beslissing, maar dat is allemaal uitleg achteraf. In rationalisering is hij echt goed. Eerst beslis ik, en dan legt hij het uit. Zo'n beetje als de woordvoerder van een minister. Ik ben de minister, de eigenaar is de woordvoerder. Die weet vaak ook niet hoe de beslissing is tot stand gekomen, maar hij moet wel de indruk geven dat het allemaal wel overwogen, doelgericht en rationeel tot stand is gekomen.
Hoe lang hebt u nodig voor een beslissing?
Laten we duidelijk zijn: mijn structuren zijn enkele tienduizenden jaren oud. Ze dienden vooral voor de beslissing: eten of opgegeten worden. Over zo'n beslissing denk je best niet een halfuurtje na. Ik heb al beslist nog vooraleer mijn eigenaar weet waarover het gaat.
Dat kan ik niet geloven, uw eigenaar is ingenieur, heeft een MBA en is een nuchter en analytisch man
Toch is het zo. Maar mijn eigenaar heeft de gewoonte om zich enkel te wagen op gebieden waar de amygdala niet veel in de melk te brokkelen heeft; hij vermijdt alle emotionele toestanden. Mijn eigenaar verbergt zich in een wereld van rapporten, powerpoints en excels. Toch meldt mijn amygdala aan mijn eigenaar-ingenieur: boeiend, die cijfers, kijk er nog eens naar, leuk, analyse, lekker smullen. Typisch voor een manager overigens. Mijn eigenaar was enkele weken geleden mateloos geïrriteerd toen hij werd geïnterviewd door een journalist. Die laatste, beter gezegd, diens amygdala, had een hekel aan cijfers. Hij wou vooral een leuk verhaal, iets waar bloed door de gangen vloeit. Dat is geen leuk interview geworden.
Waarom werkt uw eigenaar zo lang? Hij neemt nooit rust
Dopamine, adrenaline en nog wat leuke drugs. Mijn eigenaar moet er niet eens iets voor slikken. Geef hem een heldere deadline, een goed geformuleerde doelstelling en de hormonen vloeien. Hij (maar niet zijn vrouw) vindt dat leuk, en ik vind dat ook best leuk. Eerlijk gezegd, ik zie soms hoe de depressieve hormonen vloeien bij werklozen. Dat is pas erg, geen wonder dat mijn eigenaar voortdurend voorstellen doet in het genre van: de werklozen activeren. Hij bedoelt daarmee: geef ze wat dopamine.
En heeft hij een echt managementbrein?
En of. Zijn ‘executive functions' zijn onwaarschijnlijk sterk ontwikkeld. Hij plant, organiseert en controleert zoals geen ander. Enkel in zijn slaap verliest dat deel van de neocortex zijn bewuste invloed. En als mijn eigenaar wakker wordt midden in een emotionele droom, is hij zelfs wat angstig, want hij heeft niet alles onder controle. Maar ondertussen heeft zijn ‘executive brain' wel rustig kunnen verder werken. Overdag is dat veel te druk bezig met al die uitleg achteraf. Zingeving noemen filosofen dat. Dat is vermoeiend, behalve natuurlijk voor de filosofen zelf.
Hebt u goede raad voor managers?
Verzorg uw brein goed. Het is zeer kwetsbaar. Een beetje jetlag, een beetje stress, een beetje te veel gegeten, een half glas alcohol en… de executive functions worden al aangetast.
Kom zeg, je eigenaar drinkt graag een stevig glas..
Gewenning, natuurlijk. Hij durft zelfs met de auto rijden na een fles je wijn. Gevaarlijk en dom. Dat zeg ik hem ook in zijn heldere momenten. Maar na één glas luistert hij al niet meer. Wat wil je, alcohol sluit snel bepaalde receptoren af. Hij wordt dan wat overmoedig, vooral naar mooie vrouwen.
Nog goede raad?
Genoeg slapen. Dat executief brein werkt het best als het niet veel gestoord wordt. Dus… als je slaapt. Dan kan het netjes de prioriteiten ordenen, hoofdzaak van bijzaak onderscheiden. Liefst geen nachtje doorwerken dus. Zeer slecht. Ik herhaal: genoeg slapen. Ik zou zeggen voor de meeste lezers van uw magazine zo'n zeven uren per nacht. Maar er zijn altijd uitzonderingen. Sommigen kunnen met drie à vier uur voort, anderen hebben bijna negen uur nodig. Maar laten we het maar op zeven uur houden.
Ik dacht dat management vooral een kwestie was van visie, persoonlijkheid en planning en nu lijkt dat enkel een kwestie van neuronen in de hersenen en van hormonen in het lichaam
Juist, dat is zoals bij de liefde. Ik weet wat het echt is, u geeft dat allemaal romantische namen.
U bent een enge reductionist. U gaat toch het normbesef van een manager niet herleiden tot het al dan niet actief zijn van de amygdala?
En waarom niet?
U wil mijn vraag niet begrijpen
U begrijpt mijn antwoorden niet. Dit is echt geen leuk interview.
